Menu
Samago 2019
Gedragen door de aarde
Ik hoef niks te doen
Ik kan uitrusten
in wie ik nu ben
en mijn kennis laten varen
Vertrouwen
Uitrusten in de dag en bijkomen
Gewoon zijn
Mijn hart
Mijn hart huilt
Om alle momenten
Die goed hadden kunnen verlopen
Maar niet zo waren.
Mijn hart lijdt
Om gemiste kansen
En verkeerd gezegde woorden
Om even afstand
Te willen nemen
Van een geliefde
Waar is mijn kracht?
Vaak zit de kracht
In het kleine
Niet in het grote
In het verborgene
Niet in het luidruchtige
In het echte
Niet in het verholene
In laten
In plaats van doen
In omgaan met
In plaats van bepalen
In genieten
Van kleine bijzondere dingen
En dromen van grote
In loslaten
In plaats van vasthouden
Maar hoe doe je dat?
Door de pijn heen
Recht naar jezelf toe
Naar ‘even de eenzaamheid’
Maar wetend
Dat dichtbij jou
Het fijn is
Mag je daar zelf ook van genieten?
Dat zelf ook zien?
Die allesomvattende liefde
Die schoonheid in het kleine
Die echtheid, puurheid van jezelf
Hoe lief je bent, vanzelf?
Zonder moeite, oprecht?
Misschien wat minder je best doen
Omdat het al heel goed is
Precies zoals het is
Waar ben je zo gespannen van?
Van grenzen niet zien?
Weet je dan niet
Dat je geleerd hebt op de Camino
Dat je niet naar je hoofd moet luisteren
Want dat praat over angsten
Maar naar die kleine ingevingen
Die plotselinge invallen
Die weten, voelen hoe het zit
Als je stil wordt even
En echt luistert?
Die weten wat er speelt
En in je leeft
Nu accepteren van dingen dat ze zijn zoals ze zijn vooral
– Hanke
